In februari van dit jaar kwam ik in contact door een oproep op mijn Facebook pagina met Mäbel en Rick. Zij hadden interesse in een geboortereportage. In de eerste berichten die wij over en weer stuurden kreeg ik te horen dat zij van plan waren om te bevallen in het Reinier de Graaf ziekenhuis (soort van tweede huis voor mij) en dat zij uitgerekend was op 9 mei. 9 mei, shit, dacht ik gelijk. Al maanden hadden wij kaartjes liggen voor Jochem Meijer in Carré, en iedereen die mij een beetje kent zou weten dat ik hier bij MOET zijn, maar ach hoe groot is de kans dat het dan ook daadwerkelijk 9 mei wordt, dacht ik toen. In maart hadden wij een kennismakingsgesprek. Man, wat was ik zenuwachtig. De meeste geboortes had ik tot nu toe gedaan bij vrienden of kennissen, maar dit werd mijn eerste gesprek met totaal onbekende mensen. Wat werd ik warm en hartelijk ontvangen in hun huisje in Delft. Het was eigenlijk alsof wij elkaar al jaren kende, zo vertrouwd voelde het. Rick en Mäbel waren heel open en stonden ook volledig open voor alle afspraken en voorwaarden van de geboortereportage. Met een supergoed gevoel rij ik naar huis. Nu afwachten hoe het gaat lopen.
Op 23 april krijg ik van Mäbel een berichtje; Hoi, ik bel je morgen even, maar ik wil alvast even laten weten dat ik donderdagmiddag ingeleid ga worden.
Mijn hartslag versnelt direct. Met mijn agenda in mijn hand bekijk ik snel wat er allemaal op de planning staat de komende dagen en welke oppas mogelijkheden ik deze dagen heb. Met twee kleine kinderen is het soms echt wel zoeken en een geboorte laat zich niet plannen of sturen. Ik begin direct met bellen en wat berichtjes sturen. Stel dat het nodig is... en als ik spontaan weg moet dan.... Diverse hulptroepen zijn paraat.
Donderdag 25 april wordt de ballon geplaatst bij Mäbel en mag ze met 1 cm ontsluiting nog een nachtje naar huis. De volgende dag moeten ze zich om 8.00 uur weer melden in het ziekenhuis deze keer mag ze blijven. Aan de CTG,weeën komen en gaan, maar niets zet door. Het is een lange lange dag voor ze en er gebeurt niets. Vrijdag middag lijkt er iets te gaan gebeuren, terwijl ik met mijn dochter in de auto zit heb ik met haar een gesprekje erover. Koningsdag, en ons uitstapje naar de rommelmarkt s' ochtends zou hierdoor wel eens heel anders kunnen lopen. Ze kijkt me met grote ogen aan.'Gaat het dan niet door morgen, mama?' vraagt ze geschokt. Ik zeg dat ik niet weet of ik zelf mee kan gaan, maar opa en oma, of papa gaan zeker mee! 'Dan ga ik heel hard duimen, mama' zegt ze. Ik geef haar een knuffel. Ja meid, het is soms heel erg aanpassen. s' avonds ben ik onrustig. Misschien moet ik toch de deur nog uit. Uiteindelijk om 22:00 uur s'avonds app Rick mij, de arts is geweest en ze heeft 2 cm ontsluiting en verder gebeurt er niets.
s'Avonds stap ik mijn bed in en zet het geluid van mijn telefoon op zijn hardst. Het mag niet gebeuren dat ik erdoorheen slaap. De geboorteklanten hebben hun eigen beltoon en extra trillingen tijdens het bellen, zo weet ik direct dat het een zeer belangrijk telefoontje is.
Als ik 's ochtends wakker word schrik ik. Ik heb hem gemist, denk ik terwijl ik kijk op mijn scherm, maar die is leeg. Geen gemiste oproep, geen apps, niks. Gelukkig! Snel kleed ik mij en mijn dochter aan, we nemen een broodje en samen gaan we met een portemonnee vol kleingeld naar de rommelmarkt. Wat fijn dat dit toch nog kon samen. Even een momentje voor ons. Ik geniet er nog meer van dan andere jaren.
Met tassen vol met nieuw speelgoed, boekjes en spelletjes komen wij thuis. Ze trekt direct haar nieuwe skeelers aan om deze te proberen.
Om 17:00 uur als wij samen aan tafel een spelletje zitten te doen krijg ik een app van Rick; 3cm en ze gaan de vliezen breken. Omdat ik weet dat het na het breken van de vliezen opeens snel kan gaan, en ik geen enkel risico wil lopen besluit ik naar het ziekenhuis te gaan. Ik geef mijn kinderen een kus en krijg dikke knuffels en succes wensen. Ik neem mijn tas mee met camera en voldoende batterijen en kaartjes en mijn noodpakket met broodjes, drinken en iets voor tussendoor en stap in de auto.
Onderweg zie ik op mijn telefoon meldingen van Rick binnenkomen ;4cm. Er gaat nu echt iets gebeuren!
Als ik binnenkom in het ziekenhuis ligt Mäbel nog in de observatiekamer. Lachend en kletsend in bed alsof er niets aan de hand is.
Ondertussen druppelen er mensen binnen, haar moeder, haar zus en zwager en haar dochter, Romy. Die wel allemaal in de buurt zullen blijven maar niet tijdens de bevalling aanwezig zullen zijn. De zus van Mabel mag wel mee tijdens de bevalling.
Er wordt gelachen over plenzen vruchtwater, de bevalling op tlc en het oranje eten wat nog wordt gebracht. Langzaam aan lijken de weeën toch in kracht te gaan toenemen.
We mogen om 19:30 uur verhuizen naar een kraamkamer. Daar gaat Mäbel aan een infuus met weeënopwekkers. Het is eerst wat onwennig voor ze, zo gek dat het nu gaat gebeuren. Mäbel en Rick zijn er klaar voor, ik voel het. Ze zijn nu samen en langzaam krijgen de weeën meer kracht. Omdat het nogal stil op de kamer is en Mäbel aangeeft dat ze dat gek vind, vraag ik haar of ik de radio zachtjes aan moet zetten dat is een goed idee.
Romy komt tussendoor een aantal keer de kamer op om te kijken hoe het gaat. Ze is zenuwachtig dat merk ik aan alles. Een gespannen gezichtje en ze weet zich geen houding te geven. Wordt zelfs een beetje opstandig. Mäbel geeft haar een knuffel en fluistert in haar oor; Jij blijft mijn nummer 1. Ze breekt, ze breken allebei.
Mäbel wil dat ze de kamer afgaat. De weeën worden sterker en ze wil absoluut niet dat Romy ziet dat ze pijn heeft.
Een dikke kus en een knuffel en we blijven weer achter met zijn vieren.
Het valt mij op hoe mooi Mäbel de weeën opvangt, zo beheerst en zo rustig. Ze ligt inmiddels op haar zij om het indalen nog verder te stimuleren. Bij elke wee pakt ze Rick vast om zijn nek en ademt ze de wee weg. Serene rust echt prachtig. Tussendoor lachen ze af en toe samen, maar praten wordt lastiger merk ik. Rick is echt super lief voor haar en steunt haar met al zijn kunnen.
Om 00.15 uur lijkt het toch niet meer te gaan met Mäbel. Ze heeft echt knetterhard haar best gedaan, maar het is niet meer te doen. De anesthesist wordt gebeld om een ruggenprik te zetten. Ondanks de pijn en alles wat er om haar heen gebeurt blijft Mäbel scherp. Nadat de prik is gezet merkt ze zelf op ' Moet ik geen katheter. Moet ik hier dan alles zelf doen?'
De scherpe randjes gaan er nu vanaf. Op de achtergrond klinkt op de radio ' Het duurt te lang' van Davina Michelle. Hier moeten wij alle vier hard om lachen. Het duurt echt lang. Inmiddels is er 6 cm, maar door de ontspanning van de ruggenprik gaat het opeens heel snel. Bij 8 cm belt Rick, om de andere kinderen laten brengen. Mäbel heeft inmiddels persdrang. De kamer wordt in gereedheid gebracht voor de geboorte. De verloskundige komt erbij en nog een andere verpleegster en opeens is er zo in de ruimte nog maar weinig plek om te staan. Ik kies alvast mijn plekken uit waar ik zo de beste foto's kan maken en zorg dat ik mij installeer. De verloskundige overlegt stilletjes en ik merk aan haar stem dat het wel zaak is dat het kindje nu snel gaat komen.'De kleine wil eruit'. Als Mäbel mag gaan persen wordt ze bijgestaan door Rick en haar zus. Wat doet ze het goed en krachtig. Wat een oergevoel. Ze heeft niet veel tijd nodig om de kleine op de wereld te zetten. Rick pakt het kleintje aan, nog niet wetende hij een zoon of dochter heeft. De verrassing is groot! Een jongen. De navelstreng zit om zijn nek gedraaid en ik begrijp nu ook de zorg van eerder.
Bedekt onder een dikke laag huidsmeer wordt hij een paar keer flink door elkaar gehusseld en begint hij te huilen. Wat is dat toch een mooi geluid. Hoe erg je dit als ouder ook kunt vervloeken de periode daarna, dit huiltje, dat allereerste huiltje. Als teken van; Ik ben er, alles is goed nu. Tranen vloeien, bij Rick en Mäbel,maar ook bij haar zus. Jaxx, zo heet de kleine man, wordt onderzocht en alles is goed. Als de placenta geboren is en de kleine man heerlijk bij mama ligt is er even stilte.
De kinderen van Rick zitten inmiddels al op de gang te wachten en ook Romy wil graag komen kijken.
Wat een spanning in die gezichtjes en wat een verrassing als blijkt dat zij een broertje erbij hebben.
Ook voor de andere familie leden die inmiddels gekomen zijn is het juichen. De opa's en oma's en ooms en tantes. Het is gezellig druk in de kamer.
Ik rond mijn foto's af. Het is voor mij tijd om te gaan. Terug naar mijn eigen gezin, mijn kindjes en snel mijn bed in.
Wat was dit indrukwekkend en mooi om bij te zijn en wat een eer.
Lieve Mäbel en Rick, ik heb het jullie al vaker gezegd, maar ontzettend bedankt voor het vertrouwen in mij en voor het mogen delen van deze beelden van de geboorte van Jaxx. Veel geluk met elkaar en hopelijk gaan wij elkaar nog eens zien!
Deze blog is met toestemming van de ouders geplaatst.