Als fotograaf is het natuurlijk voor de hand liggend dat ik anderen vertel dat het belangrijk is om zoveel mogelijk vast te leggen voor later. Dat is mijn handelsmerk en dat is wat ik elke dag doe in shoots met gezinnen, newborns of tijdens een geboorte. Herinneringen maken en vastleggen voor jou voor later.
Zelf ben ik gek op foto's. In huis hangen ze overal, in de kast staan fotoalbums en net als bij iedereen staat mijn telefoon er vol mee om nog maar te zwijgen over de ICloud en de externe harde schijf.
Ik probeer met regelmaat om ook bewust mijn camera te gebruiken voor het maken van foto's van de kinderen, zodat niet alles alleen maar telefoon kwaliteit heeft. Toch is dit geen gedeelde passie hier in huis. Mijn kinderen roepen regelmatig ' Mahaaaaam ik heb nu even geen zin' en ook mijn man wordt er wel eens gek van 'Moet dit nu echt Renaat?' en toch blijf ik het doen. Met of zonder gemopper.
Waarom ik het doe?
De kostbare herinneringen vastleggen voor later. We kunnen ons niet alles herinneren, al weten we dat herinneringen belangrijk zijn. Je vergeet gewoon zoveel en zo snel en soms loopt het leven niet zoals je had verwacht dat het zou lopen en is er gewoonweg geen tijd meer om herinneringen te maken.
Afgelopen zomer heb ik plotseling afscheid moeten nemen van mijn allerliefste oom Raymond, die ik eigenlijk geen oom mocht noemen. In september 2020 kreeg hij de diagnose MDS (een beenmergstoornis waarbij de productie van bloedcellen ernstig wordt verstoord en waarbij stamceltransplantie nodig is). Toen ik MDS ging googlen kreeg ik het benauwd. Dit was echt niet goed. In de periode na zijn diagnose had ik een gesprek met hem hierover en lachend zei hij
'Maar ik ga niet dood hoor, Renaat!.
Wat kan het leven een achtbaan zijn en wat kan er veel veranderen in een jaar en wat heeft hij gevochten tot het allerlaatste moment.
Toen ik het ziekenhuis uitliep op de dag dat wij afscheid namen van hem, degene waar we zoveel van hielden, was ik leeg.
De dagen na zijn overlijden had ik behoefte aan fijne herinneringen.
Al bladerend door mijn jeugd kwam ik erachter dat hij maar weinig op beeld stond. Eerlijk gezegd schrok ik ervan. Ik kwam zelf niet verder dan wat foto's van een kraambezoek toen ik net geboren was en tot een jaar of 2 en ik vond een foto waarbij wij samen op de bank zaten terwijl mijn tante aan het voorlezen was.
Dit kon toch niet echt? Het maakte mij verdrietig.
Hierna ben ik op de computer gaan zoeken. Meest recent zou mijn trouwdag kunnen zijn, maar ook hier geen foto's van ons samen en zelfs op de trouwfilm loopt er net iemand door het beeld als hij mij feliciteert.
Toeval?
Geen idee, maar opvallend is het wel. In andere filmpjes en foto's blijkt hij er niet heel vaak op te staan of had hij zelf de camera in zijn hand. De dagen daarna bekeek ik meer en meer, maar steeds dezelfde conclusie...geen foto.
Ik weet natuurlijk dat het zo is dat sommige mensen de camera bewust ontwijken. Ik begrijp dat echt hoor, ik sta er zelf ook liever achter dan voor en toch ben ik ontzettend blij als ik foto's toegestuurd krijg van vriendinnen waar ik zelf op sta met de kinderen in de speeltuin en ben ik dankbaar dat ze zijn gemaakt.
Diep ontroert was ik dan ook toen ik later die week een foto toegestuurd kreeg van mijn neefje. Er was dus wel iets!
Wij samen bij een optreden van de Dijk, een slechte selfie van nog slechtere kwaliteit, maar deze foto was opeens zo waardevol. Later vond hij er nog een op een feestje gemaakt. Hier had ik zelf wel iets van op de computer staan, maar deze specifieke foto ontbrak. Ik was zo blij!
Deze foto's zijn nu voor mij van onschatbare waarde hoe slecht ze ook zijn van kwaliteit of hoe stom we er ook op staan. Het maakt allemaal niet uit. Dit zijn tastbare herinneringen, mijn herinneringen! Voor altijd!
Dus volgende keer als iemand tegen je zegt, even een foto..
denk dan aan mijn verhaal lach en maak die herinneringen!
In liefdevolle herinnering
Raymond Henkes â€
17-12-1961 - 26-07-2021
Comments