Het getal 7 staat symbolisch voor; het is klaar, het is voltooid.
Niets is passender in dit verhaal.
Rond eind februari 2017 kwam ik in contact met oma Cora. Zij wilde graag een zwangerschapsshoot kado geven aan haar dochter, op dat moment zwanger van een tweeling. Zij vertelde erbij dat de shoot waarschijnlijk wel eerder gedaan moest worden dan normaal, omdat de zwangerschap niet uitgedragen zou worden.
De eerste ontmoeting met aanstaande mama Samentha vond plaats op 17 mei 2017. Meestal zie ik aanstaande mama's pas rond de 32 weken, maar Samentha was 24 weken zwanger. Haar buik was op dat moment prachtig! Samentha vertelde mij tijdens de shoot dat het allemaal ongelofelijk spannend was. Een tweeling brengt zoveel risico's met zich mee. De jongens deelden samen een vruchtwaterzak. Regelmatig waren er onderzoeken om te bekijken hoe het met de jongens was. De navelstreng zat in een dikke knoop en ook omdat er verhoogde kans op het tweelingsyndroom (TTS) was. Bij TTS zijn de kinderen bloeddonor van elkaar, maar als een van de twee alleen maar ontvangt en niet geeft dan kan dit fataal zijn voor de ander. Toen ik naar huis reed drong pas goed tot mij door wat ze eigenlijk had gezegd. Het was heel goed mogelijk dat een van de twee het niet zou redden of misschien wel beide niet. Het bleef mij bezig houden.
Ik appte Samentha een poosje later om te vragen hoe het met haar en de jongens was. Ze vertelde mij dat ze op 1 juni (zevende maand) met 26 weken zwangerschap opgenomen was in het LUMC. Dit om de jongens nog beter in de gaten te kunnen houden. Voor Samentha begon er een behoorlijk zware tijd. Weg van huis, van haar Nathan, haar hondje en niet meer dagelijks naar haar paard. Gelukkig waren er heel veel lieve mensen om haar heen die probeerde om het dragelijker te maken. Bedrust en weten dat je nog best een tijdje door moet, maar niet ziek bent is heel frustrerend. Ze wist waar ze het voor deed. Haar jongens en zorgen dat ze sterk genoeg waren om ter wereld te komen.
7 weken lag Samentha in het ziekenhuis. 7 weken lang liefde en kracht voor haar jongens.
Weer een berichtje.. of ik het zag zitten om de bevalling te fotograferen! Ik deed letterlijk een dansje door de woonkamer, JA!!
Hier hoefde ik geen seconde over na te denken.
Op 17-07-2017 kwam ik 's ochtends vroeg aan in het LUMC. Samentha was al helemaal in paraatheid gebracht. Haar buik was inmiddels gigantisch (normaal zeg ik dat niet zo natuurlijk, maar je kon goed zien dat de tweeling hun best hadden gedaan.)Nathan ontmoette ik op de kamer. Ze waren beide gespannen, maar er wel helemaal klaar voor. Onderweg naar de OK hadden Nathan en ik ontspannen gesprekken en maakte hij grapjes. Het zou zo fijn zijn als het achter de rug was allemaal.
Bij het geven van de ruggenprik merkte ik dat bij beide de emoties loskwamen en de spanning tot een hoogtepunt kwam. Het ging niet lang meer duren. De artsen en anesthesisten waren zo lief voor ze en probeerden ze beiden gerust te stellen. Ik merkte dat bij mij de spanning ook wel toe nam. Af en toe schoot er door mijn hoofd.. wat nou als er iets niet goed gaat.
Maar echt veel tijd om na te denken hadden we niet.
Ik kreeg een plek toegewezen van waarvandaan ik foto's mocht maken. De operatie begon. Wat was dit bijzonder om daar zo bij te mogen zijn. Mijn missie was gestart. Het hele verhaal compleet maken voor deze twee krachtige mensen, owja en niet flauwvallen. Dat was mij nog wel op het hart gedrukt door de artsen van de OK.
Bij het zien van nummer 1,Jaxson, kreeg ik tranen in mijn ogen. Wow, wat was dit bijzonder. De ontlading bij Samentha was ook goed te zien toen de eerste echt werd geboren. Tranen vloeiden. Jaxson werd direct meegenomen door de verpleging om hem te controleren en te kijken of alles in orde Slechts 1 minuut later kwam nummer 2 ter wereld, Waylon. Twee jongens en allebei helemaal compleet.
De grote vraag was nu.. hoe gingen ze het doen, zou het ze lukken om te ademen, konden de deze grote wereld al aan? Hoe sterk waren ze. Ik liep mee met Nathan naar de ruimte waar de kleine mannen naartoe waren gebracht terwijl Samentha gehecht werd. Toen ik met Nathan daar stond en de twee kleine mannetjes zag liggen volgeplakt met allerlei stickers en snoeren aan de hartmonitor en het zuurstof kon ik alleen maar hopen dat dit allemaal goed zou gaan. Ik zag de twee minibuikjes hard in en uitgaan om zuurstof binnen te krijgen. Wat deden ze hard hun best.
Nathan verdeelde zijn aandacht over de twee kleintjes. Hij was papa!
Wat was het prachtig nieuws toen beide kindjes de couveuse in mochten en naar de afdeling neonatologie gingen. Snel hobbelde wij er achteraan. Onderweg naar boven besefte ik mij dat ze de kindjes voorlopig nog niet vast gingen houden. Rust was nu het belangrijkste voor deze twee kleine mini mensjes. Geboren met 33 weken. Klaar voor deze wereld. Op de afdeling neonatologie werden beide jongens geïnstalleerd met een plek tussen hen in voor Samentha als ze klaar zou zijn in de OK.
Het moment dat Samentha haar jongens mocht zien zal ik nooit vergeten. Wat een geluk en liefde kun je voelen en de nodige emotie. Terwijl zij voorzichtig het deurtje opendeed van de couveuse rolde er een traan over haar wang. Haar Waylon en haar Jaxson. Allebei geboren en allebei gezond. De komende tijd zou nog wel spannend voor ze worden, maar dit was al zo fantastisch.
Ik nam na een uur op de kamer afscheid van Nathan en Samentha om met een heel bijzonder gevoel weer richting huis te gaan. 's avonds stuurde ik ze al de eerste foto's.
We hielden contact met elkaar. Na 7 weken in het LUMC mochten de jongens overgeplaatst worden naar het Langeland ziekenhuis, dichter bij huis. Daar hebben de jongens nog 2,5 week gelegen en toen mochten ze eindelijk mee naar huis.
Direct kreeg ik een bericht of ik langs wilde komen voor de New Born shoot. 4 dagen later stapte ik bij ze binnen. Wat was het fijn om ze weer te zien en nu samen. Dit voelde echt wel heel speciaal. Samen iets heel bijzonders meegemaakt.
Waylon en Jaxson.
Wat een kracht hebben deze jongens en wat waren ze prachtig! Nog wel klein, deze schaal gebruik ik normaal voor 1 kindje, maar zij paste er met gemak samen in. Het was mooi om te zien hoe goed het met ze ging en hoe ze al gegroeid waren.
Ik nam afscheid en liet ze met een heel fijn gevoel achter.
Nu een jaar later 17-07-2018
De jongens zijn 1 jaar.
Wat zijn het stoere binkies.
Lieve Nathan en Samentha, Gefeliciteerd met jullie mannen.
Jaxson en Waylon die altijd een heel speciaal plekje in mijn hart zullen hebben.
Deze blog is met toestemming van de ouders geplaatst.
Comments