In januari van dit jaar kwam ik in contact met Chantal en Patrick. Zij wilden graag de geboorte van hun dochter door mij vast laten leggen. Chantal liep onder controle bij het Reinier de Graaf ziekenhuis, om diverse medische redenen. Onze eerste kennismaking was in maart en vond in het ziekenhuis plaats. De eerste afspraak was alleen met Chantal, Patrick was op dat moment in het buitenland. Hij is werkzaam als vrachtwagenchauffeur. 17 mei is ze uitgerekend. Dichtbij de datum van mijn andere geboorte. Chantal vertelde mij dat de zwangerschap door icsi was ontstaan. Hoe prachtig is het dan dat er zo'n klein wondertje onderweg is, ondanks alle tegenslagen. Het is voor Chantal en Patrick geen gemakkelijke tijd geweest, zeg gerust een zware tijd. Ook worstelt Chantal met de ziekte van Crohn en na een maagverkleining kunnen er meer risico's zijn in de zwangerschap. Chantal vertelt mij wel trots dat het ook voordelen met zich meebrengt. Nu kan ze haar kleine meisje heel vaak op de echo's zien. Na de kennismaking hebben wij regelmatig contact en er gebeurt echt van alles. Het kleine meisje blijkt in groei twee weken voor te lopen en er wordt gemeld dat er waarschijnlijk eerder ingeleid gaat worden. Eind maart appt Chantal mij met het bericht dat de kleine opeens in een stuit is gaan liggen. Zou dit dan een keizersnede gaan worden? We duimen allebei heel hard, liever geen o.k. Gelukkig besluit de kleine meid toch om weer goed te draaien. Begin april heeft Chantal weer een onderzoek om te bekijken of haar baarmoedermond al rijp is. Dit zou kunnen betekenen dat ze haar al bij 37 weken gaan inleiden. Hoe fijn zou dit zijn. Ik merkte bij de kennismaking al aan Chantal dat deze zwangerschap haar erg zwaar viel. Op 17 april gaat mijn speciale geboortebeltoon. Owjee, denk ik gelijk, dit is wel erg vroeg. Wie van de twee zou het zijn? Op wacht voor twee geboortes, maakt het spannend! Als ik kijk zie ik dat het Chantal is. Nu al? Ze vertelt mij dat ze onderweg is naar het ziekenhuis met weeën. Patrick is in Duitsland en doet er zeker 4 uur over om terug te keren naar huis. Jeetje wat ingewikkeld. Als hij er dan maar op tijd kan zijn! Ik spreek met haar af dat ze mij belt als ze onderzocht is. Ondertussen start bij mij al mijn noodplan. Dit keer zit ik wel met een volle agenda, ik moet dus serieus goed gaan kijken hoe ik dit ga doen. Alle afspraken zijn door te plannen of af te zeggen. Geduldig wacht ik af. Het blijkt vals alarm. De rugklachten van Chantal leken erg op weeën. Patrick hoeft niet terug te racen in zijn vrachtwagen en ook ik ga verder met mijn week. Eind april vinden er weer onderzoeken plaats en begin mei is het dan eindelijk zover. Er is groen licht voor inleiden. Wat een opluchting. Donderdag 9 mei krijg ik 's ochtends een berichtje van Chantal. Ik moet mij om 16:00 uur melden en dan gaan de ze de ballon plaatsen en dan moet ik mij vrijdagochtend om 8:00 uur weer melden om te bekijken of de ballon zijn werk heeft gedaan. De zenuwen beginnen nu aardig te komen merk ik. Patrick komt 's middags thuis. Dat is fijn. Mijn noodplan gaat weer in werking. Van een van mijn hulptroepen krijg ik een berichtje terug, komt goed Renaat. Adem in, Adem uit. Alsof de duvel er mee speelt. Weet je nog, in mijn vorige geboorteverhaal wat ik zei over 9 mei? Dan kan ik niet, ik zit in Amsterdam, bij Jochem Meyer bij de show Adem in, Adem uit!
Ongeveer een kwartier voordat wij naar Amsterdam willen vertrekken krijg ik een app, met foto, van Chantal.
Hoi, Ik krijg weeën uit mijzelf, de ballon plaatsen is nog niet nodig. Omdat er pas sprake is van 1 cm ontsluiting en de bevalling nog niet verder doorzet en de afspraak echt was dat ik 9 mei s'avonds niet kon, gaan wij rijden. Ik spreek wel met Chantal af dat ze mij tijdens de show op de hoogte houdt en dat ik direct erna bel. In de pauze zie ik dat ze naar huis gestuurd zijn, ze probeert de weeën op te vangen onder de douche, maar het helpt niet. Er is toch een ballon geplaatst om het allemaal te voorspoedigen. Na de show krijg ik een berichtje dat het ballonnetje er uitgevallen is. De weeën zijn echt intenser. Ze gaan richting het ziekenhuis. Wij stappen dan net in de auto om terug te rijden richting huis. Door de show van Jochem ben ik klaar wakker. Dat is dan wel weer een voordeel nu. Mijn adrenaline niveau begint te stijgen. Thuis aangekomen pak ik snel mijn spullen bij elkaar. Met mijn schoonzusje kan ik regelen dat zij de kinderen de volgende ochtend naar school kan brengen. Super fijn! Ik heb nog even tijd om in bed te gaan liggen en een soort mini slaapje te doen. Om 2.10 uur word ik gebeld. 3/4 cm ontsluiting. Ik stap direct in de auto en ga richting Delft.
Adem in, adem uit.
In het ziekenhuis ontmoet ik Patrick voor het eerst. Hij is erg zenuwachtig merk ik. De vliezen zijn net gebroken. Chantal vangt de weeën goed en beheerst op.
Patrick legt de kleertjes klaar. Twee maatjes, omdat de baby voor loopt op de groeicurve, weten ze niet goed of maatje 50 nog gaat passen. Een setje maat 50 en een setje maat 56. Chantal heeft alles zeer goed geregeld.
Ik houd ervan.
Lijstjes, zakjes met de maten, verschillende mutsjes over alles is nagedacht.
Patrick probeert Chantal te steunen waar hij kan. Tussendoor geeft hij haar slokjes water en met een washandje dept hij haar hoofd. De weeën worden steeds pittiger en zijn lastiger weg te zuchten. Ik merk aan Chantal dat ze onrustiger wordt. Om 3:00 uur wordt er gekeken hoe ver ze is, 5 cm ontsluiting, dit lijkt iedereen in de kamer even te demotiveren. Ik had ook verwacht dat er al meer ontsluiting zou zijn. Chantal geeft aan graag pijnbestrijding te willen.
Ze kiest voor een pompje. Deze wordt aangelegd en de arts blijft een half uur bij ons op de kamer omdat, zo legt hij uit, haar lijf zo kan gaan ontspannen dat ze vergeet te ademen. Adem in, adem uit, daar gaan we dan. Ik volg haar ademhalingen.
Soms stokt hij, hoor ik het goed?
Een enkele keer krijgt Chantal een zetje van de arts. Het is gek om te zien dat haar lijf zo ontspannen is dat het vergeet te ademen. Tijdens een wee gaat het wel vanzelf. Rond 4 uur krijgt Chantal zuurstof toegevoegd via een slangetje door haar neus en moet ze op haar zij draaien. Het gekke is dat de weeën opeens afnemen. Was er eerst nog een flinke regelmaat, nu lijkt het wel of er bijna niets meer gebeurt.
Om 5.00 uur komt er een verpleegster even controleren hoe het gaat. Chantal voelt hem al aankomen, het infuus met weeën opwekkers gaat omhoog. Hier raakt zij een beetje van in paniek; Niet dat ding omhoog, echt niet, ik wil het niet.' hoor ik haar zeggen. De verpleegster praat rustig op haar in en zegt dat ze niks doet, maar in mijn ooghoek zie ik dat zij toch het infuus hoger zet. Sorry, Chantal het moet, hoor ik haar denken. Die kleine wil eruit. Inmiddels zit ze op 6 cm ontsluiting.
Om 5.15 uur komt er nog een arts kijken hoe het ervoor staat hij geeft aan dat hij over een uur terug komt. Binnen het uur gebeurt er eerst niet zo heel veel, maar dan komt toch het gevoel te moeten poepen, persdrang.
We halen de arts terug en hij bekijkt nog eens hoe ze ervoor staat.
Op een afstandje zie ik dat het echt niet heel lang meer kan gaan duren nu. Ik zet mijn krukje klaar op zijn plek en zorg dat er zoveel mogelijk onnodige spullen aan de kant zijn zodat ik straks niemand in de weg loop en toch de beste plekken kan pakken om te fotograferen.
De pers weeën zetten door. Volledig verstreken, ze mag! Adem in, adem uit. Jeetje, wat is dit weer spannend. Al snel zijn er donkere haartjes zichtbaar en in een paar keer persen wordt er een prachtig meisje geboren. Het is inmiddels 7.10 uur. De ontlading daarna bij Chantal en Patrick is enorm en de kleine meid laat ook goed van zich horen.
Het lijkt wel of alle opgespaarde emoties van de afgelopen 4 jaar eruit komen. Dit was waar jullie het voor gedaan hebben. Alle tegenslagen, het verdriet, de pijn, alle doktersbezoeken, de hormoonbehandelingen, de terugplaatsingen. Alles waarvan je nooit hoopte het te hoeven doen. Zwanger worden, zwanger zijn en blijven, het is echt iets wat elke keer weer een wonder is. En wat een super wonder is dit. Daar is ze dan. Jullie Zoë!
Terwijl Zoë heerlijk bij Chantal ligt moet er nog gehecht worden. Ze bleek toch wel wat groter dan gedacht, dat wordt maatje 56. Chantal heeft liever geen toestanden meer aan haar lijf, maar dit moet ook. Even nog tanden op elkaar. Ondertussen grapt ze wel naar de verpleegster dat ze gelogen heeft toen ze zei dat het weeën infuus niet omhoog ging. Samen lachen ze erom.
Chantal haar zoon en moeder zijn ondertussen op de hoogte gebracht en komen ook richting het ziekenhuis. Jaysen die eigenlijk over een paar uur naar school zou gaan, mag nu zijn kleine zusje komen bewonderen in het ziekenhuis. Ik ben benieuwd.
Als hij binnenkomt met oma zie ik dat hij het eerst allemaal best wel spannend vindt, maar samen met oma komt hij langzaam dichterbij en na de eerste aanraking van zijn zusje is hij niet meer te stoppen. Hij aait haar, houdt haar handje vast als ze wordt aangekleed en hij wil haar dolgraag vasthouden en zelfs de eerste fles geven. Wow, wat mag dit meisje van geluk spreken met zo'n grote stoere broer.
Ik blijf nog even bij ze, we eten samen een beschuitje daarna neem ik afscheid van ze.
Weer terug naar huis, mijn bed in. Geen idee van de dag en tijd, geen idee meer van dag en nacht. Veel te veel koffie in mijn lijf, maar wat was het weer waanzinnig om bij te mogen zijn.
Lieve Chantal en Patrick, ontzettend bedankt voor jullie vertrouwen in mij. Ik ben zeer dankbaar dat ik bij dit kostbare moment aanwezig mocht zijn. Hopelijk zien wij elkaar in de toekomst nog eens met een leuke familie shoot!
Deze blog is met toestemming van de ouders geplaatst.